Η αίσθηση της ασφάλειας είναι ένα βασικό συναίσθημα για την ψυχική μας υγεία. Δομείται στα πρώιμα παιδικά μας χρόνια, με κύριο πρωταγωνιστή τη σχέση με τους γονείς. Γονείς οι οποίοι δεν τόλμησαν να ενηλικιωθούν, δε θα το επιτρέψουν και στα παιδιά τους. Γονείς οι οποίοι δεν βίωσαν αρκετή από την οικογενειακή αγάπη από τους δικούς τους γονείς, θα δεσμεύσουν τα παιδιά τους στην παιδική και εφηβική ηλικία – δε θα μπορέσουν να τους δώσουν τον κατάλληλο χώρο ώστε να απεξαρτητοποιηθούν, γιατί θα το βιώνουν ως απειλή, ως χάσιμο της οικογένειάς τους. Στην πραγματικότητα, η απεξάρτηση με την αγάπη προς την οικογένεια δεν αντιμάχονται, το αντίθετο μάλιστα: η εξάρτηση στραγγίζει την αγάπη.
Όλοι λίγο ή πολύ ξέρουμε πως η ενηλικίωση είναι μία διαδικασία αρκετά επώδυνη. Απαιτεί αρκετές δεξιότητες ώστε να κερδιθεί και αρκετή πίστη στον εαυτό μας και στη ζωή, ώστε να αναλάβουμε τα ρίσκα και τις ευθύνες που χρειάζεται να πάρουμε. Μόνο όμως ως ενήλικες μπορούμε να διεκδικήσουμε μία ποιοτική ζωή.
Ας πάρουμε θάρρος να αντικρίσουμε τον εαυτό μας, ώστε να προχωρήσουμε μπροστά προς την ελευθερία μας. Να επιλέξουμε, όχι ως ψυχικοί σκλάβοι, αλλά ως ανεξάρτητοι άνθρωποι. Αυτό ανοίγει τους ορίζοντές μας σε πολλά επίπεδα, δίνοντάς μας κουράγιο αλλά και διάθεση να παρακινήσουμε τους συνανθρώπους μας, και όχι γιατί κάποιο ανεξήγητο πνευματικό συναίσθημα μας έχει καταλάβει, αλλά επειδή απλά, μόνο ο ενήλικας μπορεί να εκτιμήσει τη συνύπαρξη, να μοιραστεί χωρίς αντιζηλία, καθώς ξέρει με σιγουριά τι κατέχει και σέβεται αυτό που κατέχει ο άλλος.

Η κίνηση της ενέργειας είναι το κλειδί: μην ξεχνάτε, η ακινησία είναι ένα νόμισμα με δυο διαφορετικές όψεις. Ένα παιδί μένει ακίνητο γιατί φοβάται, δεν ξέρει που να πάει, είναι όλα άγνωστα. Ο ενήλικος μένει ακίνητος διότι «γνωρίζει» και δεν διαπραγματεύεται αυτή του τη γνώση. Και οι δύο από κάτω αντιμετωπίζουν ανασφάλεια και φόβο. Μόνο κάνοντας την υπέρβαση, μέσα από τον εαυτό μας, για τον εαυτό μας, θα αποκτήσουμε ουσιαστική γνώση της ύπαρξής μας.