επιμέλεια: Shakila Ιωάννα Μπράτη
Μετά τον παγκόσμιο πόλεμο του 1914-1918, ο Ταγματάρχης Ι.Τ. Menzies, Μ.Ο., ένας βρετανικός στρατιωτικός μηχανικός και επιθεωρητής, αποφάσισε να ζήσει στη Γαλλία, όπου επέλεξε να ερευνήσει τις ενέργειες της γης. Ο Menzies είχε μεγάλο ενδιαφέρον για τη μελέτη επάνω στη Ραδιαισθησία και σύντομα έγινε γνώστης της σημασίας του συστήματος του Feng Shui στη γεωμαντική τέχνη που είχε αναπτυχθεί από τους αρχαίους Κινέζικους γεωμάντεις. Είχε πρόσβαση σε δείγματα της κινεζικής γεωμαγνητικής πυξίδας χάρη σε ορισμένα μουσεία στο Παρίσι, που είχαν προμηθευτεί τα εργαλεία αυτά από την προσφορά Ιησουιτών ιεραποστόλων που είχαν δράσει στην Κίνα. Ο Menzies έκανε σχέδια με βάση μία από αυτές τις καταπληκτικές πυξίδες και τελικά κατάφερε να κατασκευαστεί μια τροποποιημένη έκδοση για προσωπική του χρήση. Με τη γνώση του πώς να χρησιμοποιεί την κινεζική γεωμαγνητική πυξίδα σε συνδυασμό με την κλασσική πυξίδα που χρησιμοποιείται από το βρετανικό στρατό, ο Ταγματάρχης Menzies έγινε πολύ καλός στον εντοπισμό ενεργειακών ευθυγραμμίσεων της γης (γεωμαγνητικές γραμμές), καθώς επίσης και πηγές βλαβερών ενεργειών που δημιουργούν περιοχές γεωπαθογόνες. Τελικά, ο Menzies επέστρεψε στην Αγγλία, όπου, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1940, διεξήγαγε ερευνητικές εργασίες, χρησιμοποιώντας τις πυξίδες του, στο αρχαίο μεγαλιθικό μνημείο του Stanton Drew, έξι μίλια νότια του Μπρίστολ στη νοτιοδυτική Αγγλία. Το Stanton Drew αποτελείται από πολυάριθμους μεγαλιθικούς κύκλους, οι οποίοι πιθανολογείται πως χρονολογούνται από το 3.000 π.Χ. Αντικατοπτρίζουν διάφορες αστρονομικές ευθυγραμμίσεις και πιστεύεται ότι ήταν συσχετισμένοι με ηλιακές λατρείες της ειδωλολατρικής εποχής. Κατά τη διάρκεια της έρευνάς του, ο Menzies είχε μια εξαιρετική εμπειρία την οποία στη συνέχεια διηγήθηκε σε έναν φίλο και συνάδελφο επιθεωρητή, το G. Sandwith, με αυτά τα λόγια, μεταξύ άλλων:
“Αν και ο καιρός ήταν θαμπός, δεν υπήρχε καμία ένδειξη καταιγίδας. Σε μία στιγμή όπου επανήλεγχα τη σχέση μεταξύ των πετρών σε μία συγκεκριμένη ομάδα, ήταν σαν μια ισχυρή αστραπή να χτύπησε την πέτρα και το φως διαχύθηκε, ώστε φωταγωγήθηκε ολόκληρη η ομάδα, κάνοντας τις πέτρες να λάμπουν σα λιωμένο χρυσό στον κλίβανο. Ριζωμένος στο έδαφος, χωρίς τη δυνατότητα να κουνηθό, γέμισα δέος, καθώς μία εκθαμβωτική ακτινοβολία από ψηλά έκανε όλη την ομάδα από πέτρες να πάλλονται από ενέργεια, με έναν τρόπο τρομακτικό. Μπροστά τα μάτια μου, φαινόταν οι πέτρες να αναδύονται μέσα από ένα κινούμενο πυλώνα φωτιάς – ακτινοβολώντας φως χωρίς θερμότητα προς τους ουρανούς. Από την άλλη πλευρά, η ροή του φωτός ήταν καθοδική, σε μία ζωντανή σπείρα ενέργειας, με διάφορες αποχρώσεις – έπεφτε προς τη γη. Στην πραγματικότητα, αυτή η κίνηση, αυτά τα κυκλικά, σπειροειδή φώτα γύρω από τις πέτρες είχαν ενώσει τον ουρανό με τη γη ”
Η εμπειρία του Menzies στο Stanton Drew μπορεί να έχει άμεση σχέση με τους «πύρινους πυλώνες» της αρχαίας φοινικικής παράδοσης, όπως και αυτής άλλων περιοχών. Όπως είπε και ο Rev. Ι.Α. Wylie: «Το ‘Altein’ είναι ένα όνομα που δίνεται σε ορισμένες πέτρες ή βράχους που βρίσκονται σε διάφορες περιοχές της Σκωτίας, και που είναι αξιοσημείωτες για το μεγάλο μέγεθος τους και την ευλάβεια με την οποία αντιμετωπίζονταν από τον λαό, από την παράδοση και από το σημαντικό ρόλο που έπαιξαν στα μυστήρια της ανταλλαγής ενέργειας την παλαιά εποχή. Το Altein είναι μια σύνθετη λέξη (από το – al, πέτρα, και Teine, φωτιά, και γι ‘αυτό σημαίνει «η πέτρα της φωτιάς», «πέτρες της φωτιάς». Αποτελούν ένα συνδετικό κρίκο μεταξύ της πρόωρης Καληδονίας και την αρχαίας Φοινίκης. Η φωτεινοί πυλώνες που έλαμπαν στους πρόποδες του Λιβάνου έκαιγαν προς τιμήν των θεών, με τον ίδιο τρόπο με εκείνες που φώτιζαν τα straths της Καληδονίας. Ο Ιεζεκιήλ μιλάει για τις «πέτρες της φωτιάς» της Τύρου και, στην περιγραφή του, μας δίνει τη δυνατότητα να εντοπίσουμε τις ίδιες τελετές στα Φοινικικά alteins, όπως τις βρίσκουμε εδραιωμένες ως θεσμούς με κέντρο τα αντίστοιχα στη Σκωτία» (Ιστορία του Σκωτζέζικου Έθνους, 1886, τ. Α).
Καθώς ο Watkins είχε διαμορφώσει τη θεωρία του για τις γεωμαγνητικές γραμμές, ένας γερμανός ευαγγελιστής ιερωμένος με το όνομα Wilhelm Teudt άρχισε να κατασκευάσει μια εικονογραφημένη λαϊκή ιστορία της γερμανικής φυλής, με βάση τη μελέτη του στο περίφημο παρεκκλήσι Externsteine. Ισχυρίστηκε ότι αυτό το εκκλησάκι, σε ένα από τα πολλά φυσικά γιγαντιαία μνημεία από ασβεστόλιθο, στο Teutoburger Wald, κοντά στο Detmold στη Δυτική Σαξονία, ήταν ένα ηλιακό παρατηρητήριο, και ότι υπάρχει σύνδεση πολλών ιερών τόπων σε «αστρονομικές γραμμές», που εκτείνονται προς τα έξω από τον ιερό αυτό χώρο σε όλη την έκταση της βόρειας Γερμανίας. Αυτές οι γραμμές που αποκάλεσε «heilige Linien», ή «ιερές γραμμές» παρουσιάζουν στοιχεία παρόμοια με τις Ley-lines του Watkins.
Το 1958, ο Γάλλος ερευνητής UFO Aime Michel δημοσίευσε ένα βιβλίο με τίτλο «Ιπτάμενοι Δίσκοι και οι ευθείες μυστηριώδεις γραμμές». Σε αυτό, πρότεινε την αμφιλεγόμενη θεωρία ότι οι εμφανίσεις UFO στη Γαλλία, αν καταγραφούν σε ένα χάρτη, συμέφτουν σε απόλυτα ευθείες γραμμές. Κάλεσε το φαινόμενο αυτό «orthotony», από το «ορθοτονείς» της ελληνικής, που σημαίνει «τεντώνονται σε μια ευθεία γραμμή», και οι παραλληλισμοί με την ανακάλυψη Watkins των Leys είναι αξιοσημείωτη.
Το 1961, ο Τόνι Wedd, ένας χειριστής αεροσκαφών της πρών RAF που ζούσε στο Surrey, δημοσίευσε ιδιωτικά ένα μικρό βιβλιαράκι με τίτλο «Ουράνιες Οδοί και Ορόσημα», στο οποίο οι ιδέες των γεωμαγνητικών γραμμών και της πορείας των ιπτάμενων δίσκων συγκεντρώθηκαν για πρώτη φορά. Μια συγχώνευση της γαλλικής orthotonies, των Ley-lines του Watkins και μια αγάπη για την ύπαιθρο, οδήγησε τον Wedd στην παράξενη αντίληψη ότι τα UFO χρησιμοποιούν αρχαία αναχώματα και κορυφές λόφων ως φάρους πλοήγησης.
Η γραμμή της έρευνας των γεωμαγνητικών γραμμών συνεχίστηκε από τον Tom Graves, ένα γεωμάντη με ενθουσιασμό για τα μυστήρια της γης, στου οποίου το βιβλίο «Γεωμαντεία: Τεχνικές και Εφαρμογές» περιλαμβάνονται μερικές από τις πιο πρωτοπόρες ιδέες γύρω από τη ραβδοσκοπία στους αρχαίους ιερούς τόπους. Σύμφωνα με τον Graves, οι πέτρες είναι πολωμένες σε σχέση με το έδαφος γύρω τους και σε σχέση με άλλες πέτρες, οι οποίες βρίσκονται τοποθετημένες σε σειρές ή κύκλους.
Ο Graves πέρασε πολλές ώρες μελετώντας αυτές των πολικότητες ή αλλαγές κίνησης της ενέργειας με ένα εκκρεμές, στον πέτρινο κύκλο Rollright στο Oxfordshire, το 1973. Βρήκε ότι οι πολικότητες των φορτίων αυτών άλλαζε συνεχώς, μετατοπιζόμενο από τη μια πέτρα στην άλλη, με επίκεντρο την κεντρική σπείρα. Αυτό το κινούμενο φορτίο θα φτάσει τελικά σε ένα κρίσιμο επίπεδο, ισχυρίστηκε ο Graves, σημείο στο οποίο η συσσώρευση του φορτίου θα εκτοξευθεί πέρα από το δακτύλιο, ακολουθώντας ευθεία πορεία, μερικά μέτρα πάνω από το έδαφος. Αυτή η γραμμή, είπε, ήταν ανιχνεύσιμη με μία αχνή ραβδοσκοπική αντίδραση. Ο «παλμός της ενέργειας», όπως ο ίδιος το περιέγραψε, ταξίδευε έξι μίλια νοτιοδυτικά της Rollright σε μια πέτρα γνωστή ως Hawk Stone. Ο Graves ονόμασε αυτές τις ενεργειακές γραμμές «overgrounds» (επιεδαφιακές). Υπέδειξε ότι οι overgrounds ήταν η «ημι-φυσική ή μη φυσική πραγματικότητα» πίσω από τις Ley-lines του Alfred Watkins.
Ο Graces εκμεταλλεύτηκε αυτή την ευκαιρία παρατήρησης των ενεργειακών γραμμών με μεγάλες βελόνες και επεκτάθηκε επάνω στις θεωρίες του στο επόμενο έργο του «Stone», το οποίο εκδόθηκε το 1978. Ανέπτυξε τις ιδέες του γύρω από τη ραβδοσκοπία σε μια θεωρία διαχείρισης της ενέργειας της Γης, ττην οποία παρομοίασε με την αρχαία κινεζική πρακτική του βελονισμού, μόνο σε κλίμακα πλανητική. Οι μνημειακές πέτρες ενεργούν ως γιγάντιες βελόνες, σε ένα τεράστιο γεωγραφικό σύστημα πλέγματος ενέργειας ή ισχύος. Θα ήταν λογικό να πούμε ότι το βιβλίο αυτό από μόνο του είναι πιθανώς υπεύθυνο για την τρέχουσα λαϊκή αντίληψη των γεωμαγνητικών ως γραμμές ενέργειας και, αν και απομακρύνεται από το αρχικό όραμα του Watkins, αποτελεί αντάξιο συνεχιστή του.
Ο Καθηγητής Gerald Hawkins ανέλυσε της λίθινες ευθυγραμμίσεις στο Στόουνχεντζ και διατύπωσε ότι ήταν ένα περίπλοκο αστρονομικό παρατηρητήριο