Είναι απαραίτητο να ανοίξουμε τα μάτια στο πώς, κάτω από τον πολιτισμένο μας κόσμο και τις συνήθειές του, διαδραματίζονται σκληρές και βίαιες καταστάσεις. Στην γνώση αυτή όμως, χρειάζεται να προστεθεί και η ενσυναίσθηση. ‘Έτσι μόνο μπορεί να γίνει η διαφορά, η αλλαγή.
Χρειάζεται να ενωθούμε ως γυναίκες, να επιτρέψουμε να κατέβουν οι ασπίδες και να ακούσουμε η μία την άλλη, χωρίς ταμπέλες, χωρίς προκαταλήψεις. Η αλήθεια δεν ανήκει σε κανέναν. Η αλήθεια ανήκει σε όλους όσους προσπαθούν να περπατήσουν τον προσωπικό τους δρόμο.
Ας δούμε στον εαυτό μας: πόσο εύκολα κρίνουμε; Πόσο εύκολα σηκώνουμε το χέρι να χτυπήσουμε εκεί που μας παίρνει, πόσο εύκολα σηκώνουμε το χέρι για να δείξουμε κάποιον, που στα μάτια μας φαντάζει κατώτερος, για όποιο λόγο. Πόσο εύκολα σηκώνουμε το χέρι να μουτζώσουμε όποιον και ό,τι δεν γουστάρουμε. Πότε όμως θα σηκώσουμε το χέρι για να βοηθήσουμε; Για να δείξουμε έναν δρόμο που εμείς περπατήσαμε και μας βοήθησε, για να κλείσουμε κάποια αδελφή μας στην αγκαλιά μας προστατευτικά;
Αν όχι τώρα, πότε;
Shakila