Σύμφωνα με διάφορες έρευνες, έχει αποδειχθεί πως το 35% των γυναικών έχει βιώσει σωματική ή σεξουαλική ενδοοικογενειακή βία. Ωστόσο, πιο λεπτομερείς μελέτες, φανερώνουν ότι ένα ποσοστό έως και 70% βίωσε σωματική ή σεξουαλική βία από ένα σύντροφο κάποια στιγμή της ζωής του.
Εκτιμάται ότι η βία, στις διάφορες όψεις της, κατά των γυναικών, θεωρείται αποδεκτή σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από ότι υποψιαζόμαστε. Υπάρχουν ακόμη κοινωνίες όπου θεωρείται φαινόμενο φυσιολογικό τα αρσενικά μέλη μίας οικογένειας να έχουν βίαιη συμπεριφορά απέναντι στη σύζυγο, την αδερφή, την κόρη και τα υπόλοιπα θηλυκά μέλη, κάτι που μάλιστα αποτελεί μία βαθιά ριζωμένη πεποίθηση.
Συνήθως, αυτή η μεταχείριση του θηλυκού μεταφέρεται από γενιά σε γενιά, καθώς το νεαρό αγόρι βλέπει τον πατέρα να υποτιμά το θηλυκό και εκπαιδεύεται στην πεποίθηση πως ο εκφοβισμός, ως μέσο ελέγχου της γυναίκας, είναι μία κατάσταση φυσιολογική, έως και αναμενόμενη.
Μη νομίζετε πως το φαινόμενο αυτό είναι μεμονωμένο και περιορισμένο σε συγκεκριμένους τόπους και χώρες ή ηπείρους. Είναι παγκόσμιο και γενικευμένο.
Αίγυπτος: Μια τρίμηνη έρευνα στην Αλεξάνδρεια έδειξε ότι η βία στο σπίτι είναι η κύρια αιτία τραυματισμού των γυναικών. Είναι η αιτία για το 27,9 τοις εκατό των επισκέψεων γυναικών σε τοπικούς σταθμούς πρώτων βοηθειών.—Ανασκόπηση Αρ. 5 της Τέταρτης Παγκόσμιας Διάσκεψης για τις Γυναίκες.
Ταϋλάνδη: Στο μεγαλύτερο προάστιο της Μπανγκόκ, το 50 τοις εκατό των παντρεμένων γυναικών υφίστανται ξυλοδαρμό τακτικά.—Ινστιτούτο Ειρηνικού για την Υγεία των Γυναικών.
Χονγκ Κονγκ: «Ο αριθμός των γυναικών που λένε ότι έχουν υποστεί ξυλοδαρμό από τους συντρόφους τους αυξήθηκε πέρσι κατά 40 τοις εκατό και πλέον».—Σάουθ Τσάινα Μόρνινγκ Ποστ (South China Morning Post), 21 Ιουλίου 2000.
Ιαπωνία: Ο αριθμός των γυναικών που αναζήτησαν άσυλο ανήλθε από 4.843 το 1995 σε 6.340 το 1998. «Περίπου το ένα τρίτο είπαν ότι αναζήτησαν άσυλο εξαιτίας της βίαιης συμπεριφοράς των συζύγων τους».—Δε Τζαπάν Τάιμς (The Japan Times), 10 Σεπτεμβρίου 2000.
Βρετανία: «Κάθε έξι δευτερόλεπτα, συμβαίνει ένας βιασμός, ένας ξυλοδαρμός ή ένα μαχαίρωμα σε κάποιο σπιτικό κάπου στη Βρετανία». Σύμφωνα με μια έκθεση της Σκότλαντ Γιαρντ, «η αστυνομία δέχεται καθημερινά 1.300 κλήσεις από θύματα βίας στο σπίτι—πάνω από 570.000 το χρόνο. Το 81 τοις εκατό αυτών των κλήσεων αφορούν γυναίκες που δέχονται επίθεση από άντρες».—Δε Τάιμς (The Times), 25 Οκτωβρίου 2000.
Περού: Το 70 τοις εκατό των εγκλημάτων που καταγγέλλονται στην αστυνομία περιλαμβάνουν γυναίκες οι οποίες υφίστανται ξυλοδαρμό από τους συζύγους τους.—Ινστιτούτο Ειρηνικού για την Υγεία των Γυναικών.
Ρωσία: «Μέσα σε έναν χρόνο, 14.500 Ρωσίδες θανατώθηκαν από τους συζύγους τους, ενώ άλλες 56.400 έμειναν ανάπηρες ή τραυματίστηκαν σοβαρά στη διάρκεια επίθεσης στο σπίτι».—Δε Γκάρντιαν (The Guardian).
Κίνα: «Πρόκειται για καινούριο πρόβλημα. Εξελίσσεται ραγδαία, ιδιαίτερα στις αστικές περιοχές», λέει η καθηγήτρια Τσεν Γιγιούν, διευθύντρια του Οικογενειακού Κέντρου Τζίνγκλουν. «Ο φόβος των γειτόνων δεν αποτελεί πια φραγμό για την εκδήλωση βίας στο σπίτι».—Δε Γκάρντιαν.
Νικαράγουα: «Η βία κατά των γυναικών στη Νικαράγουα αυξάνεται αλματωδώς. Σύμφωνα με μια μελέτη, πέρσι και μόνο, το 52 τοις εκατό των γυναικών στη Νικαράγουα υπέστησαν κάποια μορφή βίας στο σπίτι από τους συζύγους τους».—BBC.
Παντού στον κόσμο, οι γυναίκες κακοποιούνται, βιάζονται, τις παντρεύουν σε πολύ μικρές ηλικίες, τις εκμεταλλεύονται σωματικά και ψυχολογικά, πωλούνται ως σακιά σάρκας. Ακόμη και σήμερα, 200 εκατομμύρια γυναίκες και κορίτσια, έχουν υποβληθεί σε ακρωτηριασμό των γεννητικών οργάνων. Εν έτη 2017, σε μία δήθεν απελευθερωμένη κοινωνία, συνεχίζουν να υπάρχουν όλα αυτά τα φαινόμενα. Ακόμη και μέσα από τη διαφήμιση, η γυναίκα του σήμερα κακοποιείται ψυχολογικά, καθώς προωθείται ένα συγκεκριμένο πρότυπο ομορφιάς, περιθωριοποιώντας τις γυναίκες που βρίσκονται έξω από αυτό.
Σε μία εποχή όπου παντού έχουν προστεθεί ωραιοποιημένες εικόνες, ατάκες και θεωρίες για το κάρμα λαών και ανθρώπων, με σκοπό να αποκτήσουμε μία εύκολη νοητική δικαιολογία, που θα μπορέσει να καταπνίξει την συνειδητή ή ασυνείδητη ενοχή, ας το παραδεχτούμε πλέον ξεκάθαρα: η απραξία δεν έχει πια καμία στέρεη δικαιολογία. Δεν είναι στάση ζωής, αλλά απόσυρση από αυτήν. Όσο και αν ελπίζουμε να ξεφύγουμε από την αλήθεια, πάντα θα βρίσκει έναν τρόπο να εισβάλλει στο καλά προφυλαγμένο πεδίο της ευγενούς αποστασιοποίησης. Ο περιορισμός του θηλυκού σε συγκεκριμένους ρόλους, ανάλογα με το προϊόν που θέλει η αγορά να του προωθήσει, είναι από μόνος του ένας τρόπος συστηματικής κακοποίησης της ψυχολογίας της γυναίκας και της απομόνωσης της, της αποκοπής της από την προσωπική της εξέλιξη.
Δε φτάνει αυτός ο τρόπος για να εξαλείψει το πρόβλημα. Όλοι, μα ακόμη περισσότερο η σημερινή γυναίκα, χρειάζεται να κοιτάξουμε κατάματα αυτό που συμβαίνει. Να μη μπλεχτούμε για άλλη μια φορά σε κύκλους ωραιοποίησης του πόνου.
Γιατί το θηλυκό ακόμα πονά.
Είναι πλέον στο χέρι μας η αλλαγή. Όχι όμως με το να κάνουμε μία ακόμα σπασμωδική κίνηση, που έρχεται από το φόβο, το θυμό ή την αγανάκτηση, αλλά να συνενωθούμε σε μία ενιαία δράση. Μόνο εμείς, ως γυναίκες, μπορούμε να συναισθανθούμε τόσο βαθιά το κάθε θηλυκό αυτού του πλανήτη. Βαδίζουμε σε ένα δρόμο προς την ελευθερία, που χτίστηκε επάνω σε θηλυκό αίμα.
Ας τιμήσουμε αυτόν τον αγώνα, στήνοντας αυτό το μονοπάτι με τον καλύτερο τρόπο που μπορούμε, για τα θηλυκά που έρχονται να το περπατήσουν.
- Shakila