Όλοι μας λίγο πολύ έχουμε βιώσει τη σκληρότητα, ιδιαίτερα από ανθρώπους που πιστέψαμε. Αυτός ήταν εξάλλου και ο λόγος πού πονέσαμε, ιδιαίτερα αν προέρχεται από τους σημαντικούς άλλους, όπως οι γονείς μας. Αν λοιπόν έχουμε βιώσει την εγκατάλειψη, με όποιον τρόπο και αν έχει συμβεί στην ζωή μας αυτό το βίωμα, πώς μπορούμε να επιλέξουμε ανθρώπους πού θα μείνουν στη ζωή μας; Και αν θέλουν να μείνουν πόσο έτοιμοι είμαστε εμείς για να τους επιτρέψουμε να μείνουν;
Μέσα από αυτή την δυσκολία που βιώνουμε στην σύνδεση μας με τους άλλους, προκύπτει και κάτι ακόμα εξίσου σοβαρό και επώδυνο: το να έρθουμε αντιμέτωποι με την έλλειψη συναισθηματικού χώρου. Έτσι, πολύ συχνά, ακόμα και όταν προσπαθούμε να υπερπηδήσουμε εσωτερικά μας εμπόδια, ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια κοινωνική άρνηση σύνδεσης. Ο φόβος, πολύ συχνά, οδηγεί σε μια συναισθηματική αποχή. Έτσι, συχνά θα έρθουμε αντιμέτωποι με εκφράσεις όπως “τα καταφέρνεις εσύ, δεν σε φοβάμαι, είσαι δυνατή!”
Πόσο σκληρό! Έτσι, όχι μόνο είναι γεμάτο πόνο αυτό το βίωμα, αλλά και με ενοχές για την έλλειψη που βιώνουμε. Μήπως, όμως, το θέμα δεν είναι, σε αυτό το σημείο τουλάχιστον, μόνο δικό σας, αλλά και του του άλλου; Mε αυτόν τον τρόπο, σας ξεκαθαρίζει ότι δεν είναι διαθέσιμος να ασχοληθεί μαζί σας. Δεν έχει χρόνο, χώρο και ίσως και αντοχή.
Δυστυχώς γεμίσαμε από μη διαθέσιμους ανθρώπους, θορυβώδεις και άδειους. Οι σχέσεις δομούνται πάνω σε συνεργασίες και συμμαχίες – κανένας χώρος, αν δεν έχεις κάτι να προσφέρεις στο βωμό του ναρκισσισμού. Συχνά, αυτό που ακούω να συζητιέται είναι το θέμα της δικαιοσύνης στις ανθρώπινες σχέσεις, κάτι που πραγματικά με ξαφνιάζει, γιατί, εν τέλει, δε βλέπω πρακτικά να ασχολείται κανείς ουσιαστικά, αν η δικαιοσύνη δεν τους αφορά προσωπικά.
Το ίδιο συμβαίνει και σε γενικότερα πλαίσια. Ο καθένας δε φαίνεται να παίρνει το ρίσκο να υπερασπιστεί, όχι τον άλλον, μα ούτε καν αυτό που ο ίδιος πιστεύει προσωπικά ως δίκαιο. Μήπως τελικά η λύση για τις πολύ γνωστές ατάκες του ‘Έτσι είναι ο λαός μας” – “Δε θα αλλάξουμε ποτέ” που ενστερνιζόμαστε βρίσκεται σε αυτό; Αν θέλουμε να αλλάξουμε, ίσως πρέπει να δούμε τι συμβαίνει όταν στρέψουμε αυτά τα λόγια στον εαυτό μας, στο “εγώ” μας. “Εγώ, ο τάδε, που ανήκω στη φυλή των Ελλήνων ή την όποια φυλή με την οποία ταυτίζομαι, επιλέγω να σκέφτομαι, να αισθάνομαι και να δρω με τον καλύτερο τρόπο που μπορώ να διαχειριστώ για εμένα, τους συνανθρώπους, τη φυλή μου, τον κόσμο και τον πλανήτη.” Πώς είναι τελικά να παίρνεις την ευθύνη ως ώριμος ενήλικας; Πώς σε κάνει να αισθάνεσαι το να καλείς τον εαυτό σου να επεξεργαστεί συνειδητά τις επιλογές του;
Είναι σίγουρο πως αυτή η στάση ζωής μπορεί να σου προσφέρει τη δυνατότητα να αλλάξεις πολλά μέσα σου και γύρω σου – ειδικά όσον αφορά τον τρόπο που, τελικά, οι σχέσεις σου με τον κόσμο δομούνται.