Το ζήτημα.
Συνήθως, όταν θέλουμε να αποφύγουμε ένα συναίσθημα ή μία σκέψη, δημιουργούμε μία ασυνείδητη άμυνα. Αυτή η άμυνα στηρίζεται πάνω σε κάτι που μας βοηθά να αποσπαστεί η προσοχή μας από τη δύσκολη κατάσταση που βιώνουμε. Ένας αρκετά διαδεδομένος τρόπος είναι η λήψη τροφής, διότι προσφέρει συναισθηματική ανακούφιση.
Το θέμα είναι πως αυτή η ανακούφιση είναι πρόσκαιρη και συνήθως μας δημιουργεί ακόμα μεγαλύτερα θέματα στη συνέχεια, όπως ενοχή, αυτοαπόρριψη και απομάκρυνση από τα συναισθήματα και τις σκέψεις που μας απασχολούν. Θα μπορούσαμε να πούμε πως αυτό είναι το αντικείμενο, αλλά, εντέλει το πρόβλημα, όχι μόνο παραμένει, αλλά συνεχίζει να δρα υπόγεια, με πιο δυσμενείς επεκτάσεις για τον ψυχισμό μας.
Η ασυνείδητη λήψη τροφής είναι μία μορφή επικοινωνίας. Είναι, με κάποιον τρόπο, ένας άλαλος διάλογος. Εδώ πρέπει να σταθούμε και να αναρωτηθούμε: τι λέμε; Ή για να είμαστε κυριολεκτικά σαφείς, τι δεν αντέχουμε να πούμε ή να δούμε; Πολύ συχνά, θέματα που βλέπουμε ότι δεν μπορούν να πάρουν μία έκβαση όπως εμείς θα τη θέλαμε, ωθούμαστε να τη «μασήσουμε», δηλαδή ανοίγουμε έναν πόλεμο με ότι δεν μπορούμε να χειριστούμε.
Μόνο που αυτός ο τρόπος ξεσπάσματος μας τοποθετεί στη θέση του ηττημένου. Διότι, στην πραγματικότητα, αρνούμαστε να αντιμετωπίσουμε τα δεδομένα. Αρνούμαστε να έρθουμε σε σύνδεση με τα αισθήματά μας. Το ξέσπασμα δεν είναι υγιής αποφόρτιση. Προσφέρει μία στιγμιαία έκρηξη, όλα πετιούνται στον αέρα, αλλά δυστυχώς, συνήθως κατακάθονται στις ίδιες θέσεις που είχαν πριν, συνοδευμένα με ακόμη πιο αρνητική διάθεση. Έτσι, έχουμε ολοκάθαρα ένα φαύλο κύκλο. Δεν αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα, αλλά μηρυκάζουμε την κατάσταση:
Ξεσπώντας, για να αποφορτίσουμε τα συναισθήματά μας, είναι σίγουρο ότι επιβαρυνόμαστε με περαιτέρω ενοχικά συναισθήματα, που έρχονται κατόπιν της έκρηξης. Αμέσως μετά, παραμένουμε στην αδράνεια, γιατί έχουμε τη δικαιολογία ότι εμείς δημιουργούμε μεγαλύτερη ένταση, διότι δεν ξέρουμε να διαχειριστούμε την κατάσταση ορθά.
Και πάλι από την αρχή: αδράνεια – δυσαρέσκεια – λήψη τροφής. Λήψη τροφής – δεν αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα. Και έτσι συνεχίζουμε, βαθαίνοντας όλο και πιο πολύ στο λάκκο που μας σκάβουμε.
Δεν υπάρχει απόλαυση σε αυτά τα γεύματα, μόνο placebo ανακούφιση.
Η έλλειψη ικανοποίησης δημιουργεί μεγαλύτερη τάση για περισσότερη τροφή, πιο έντονη γεύση, πιο συχνά γεύματα. Επειδή η τροφή σχετίζεται πολύ έντονα με το ένστικτο επιβίωσης, όταν γίνεται με έλλειψη ενσυναίσθησης προς εμάς και προς το σώμα μας, έχει τόσο ισχυρή επίδραση επάνω μας, ώστε υπερισχύει της θέλησης. Η θέληση, εκ των πραγμάτων, είναι αδύναμη, διότι έχει στραφεί, σε αυτήν την περίπτωση, σε κάτι το οποίο δε λειτουργεί ομαλά. Παλεύει να βρει πιθανές λύσεις, που όμως εμπεριέχουν άκαμπτες πεποιθήσεις. Όσο πιο πολύ δυσκολευόμαστε να αποδεχτούμε την κατάσταση με τα δεδομένα που υπάρχουν τη συγκεκριμένη στιγμή, τόσο θα «λιντσάρουμε» τον εαυτό μας με τα μαχαιροπίρουνα!
Ακόμα και η τροφή ως τροφή, δε θα έχει, στο τέλος, την ίδια δύναμη σε περιεκτικότητα, γιατί την καταναλώνουμε με θυμό, απόρριψη και άρνηση.
Τι κάνουμε;
Χρειάζεται να αποκτήσουμε ενσυναίσθηση απέναντι στην τροφή μας. Όσο περισσότερη παρουσία έχουμε κατά τη διάρκεια του γεύματος, τόσο πιο θεραπευτική γίνεται η τροφή και τόσο πιο πολύ προσφέρει στον οργανισμό μας τα θρεπτικά συστατικά που χρειάζεται, όπως η μεγαλύτερη διαύγεια στο νου και τα καθαρότερα συναισθήματα. Δεν αξίζει στην τροφή να τη χειριζόμαστε ως μέσον, αλλά να την αντιμετωπίζουμε ως ένα αυτούσιο γεγονός. Όσο αποδεχόμαστε τις καταστάσεις, όχι από θέση παραίτησης, αλλά από θέση εμπιστοσύνης και όσο πιο πολύ μας συναισθανόμαστε, τόσο πιο ανέπαφη και διαχωρισμένη θα μένει από τη δυσθυμία και την αμφιθυμία η διαδικασία της θρέψης.
Πολύ απλά, όσο με αγαπώ και με κατανοώ περισσότερο, τόσο παύω να «τρώω τις σάρκες μου».