Ζητάμε να έχουμε τη χαλαρότητα και τη χαρά ενός παιδιού.
Είμαστε όμως πραγματικά έτοιμοι γι’ αυτό;
Μπορούμε να υπάρχουμε μέσα σε αυτές τις συνθήκες, στη ροή της καθημερινότητας, όπου ο χρόνος, οι υποχρεώσεις και οι ρόλοι μάς τραβούν προς την αντίθετη κατεύθυνση;
Ίσως όχι με τον τρόπο που φανταζόμαστε.
Η ωριμότητα και η ευθύνη είναι πολύτιμα στοιχεία που μας στηρίζουν στην ενηλικίωση όμως δεν χρειάζεται να πολώσουμε τον εαυτό μας στο δίπολο «σοβαρότητα ή ανεμελιά».
Η ψυχική ολοκλήρωση έρχεται όταν μάθουμε να αναμιγνύουμε τις σωστές δόσεις από κάθε πλευρά: να είμαστε υπεύθυνοι και σταθεροί όταν χρειάζεται, αλλά και να επιτρέπουμε στον εαυτό μας στιγμές χαλάρωσης, παιχνιδιού και χαράς χωρίς ενοχή.
Ο Carl Jung πίστευε ότι «η ψυχική ισορροπία επιτυγχάνεται όταν τα αντίθετα μέσα μας βρουν τη σωστή τους σχέση».
Δεν πρόκειται να εξαλείψουμε τη μια πλευρά για χάρη της άλλης· χρειάζεται να τους δώσουμε χώρο να συνυπάρξουν συνειδητά.
Η παιδική πλευρά μάς συνδέει με τη δημιουργικότητα, την αυθορμησία, το θαύμα της ζωής·
η ενήλικη πλευρά μάς προσφέρει τη δομή, την ασφάλεια, τη συνέπεια.
Η ψυχή μας χρειάζεται και τις δύο.
Ο Donald Winnicott, παιδοψυχίατρος και ψυχαναλυτής, μίλησε για τον ενδιάμεσο χώρο, εκείνον όπου το παιδί παίζει και δημιουργεί ούτε πλήρως στην πραγματικότητα, ούτε στη φαντασία.
Όταν ως ενήλικες επιτρέπουμε στον εαυτό μας να βυθιστεί σε αυτόν τον «χώρο παιχνιδιού», ανακτούμε την ικανότητα να ζούμε δημιουργικά, χωρίς να χάνουμε την επαφή με την πραγματικότητα.
Είναι ο χώρος της τέχνης, της προσευχής, της έμπνευσης, της στιγμής που γελάς χωρίς λόγο.
Το δύσκολο δεν είναι να γνωρίζουμε τι χρειαζόμαστε, αλλά πότε και πόσο.
Τα όρια δεν είναι εμπόδιο στην ελευθερία είναι το πλαίσιο που μας επιτρέπει να ζούμε με ασφάλεια μέσα της.
Όταν είναι ώρα να χαρούμε, αφήνουμε συχνά το μυαλό να μένει προσκολλημένο σε προβλήματα.
Κι όταν πρέπει να εστιάσουμε, νιώθουμε θυμωμένοι γιατί δεν έχουμε ξεκουραστεί.
Αυτό το συνεχές μπέρδεμα των ρόλων το να θέλουμε να είμαστε τα πάντα, ταυτόχρονα είναι η κύρια πηγή στρες του σύγχρονου ανθρώπου.
Η ψυχική υγεία δεν σημαίνει μόνιμη γαλήνη.
Σημαίνει συνειδητή εναλλαγή να γνωρίζουμε πότε να ενεργοποιούμε τον ενήλικα μέσα μας και πότε να δίνουμε χώρο στο παιδί να αναπνεύσει.
Ο Erich Fromm έγραφε πως «η ικανότητα να χαίρεσαι χωρίς σκοπιμότητα είναι δείγμα εσωτερικής ωριμότητας».
Να εργάζεσαι με αφοσίωση, αλλά να γελάς με την ίδια ειλικρίνεια.
Να προσπαθείς, αλλά και να επιτρέπεις.
Ίσως τελικά τα όρια να μην είναι περιορισμός, αλλά το δοχείο που κρατά τη χαρά.
Η εσωτερική ισορροπία δεν έρχεται όταν τακτοποιήσουμε τα πάντα, αλλά όταν δεχθούμε πως μέσα μας συνυπάρχουν το παιδί και ο ενήλικας
και οι δύο αξίζουν να ακουστούν, να αγαπηθούν και να παίξουν τον ρόλο τους στη δική μας εσωτερική αλχημεία.